De een houdt ervan, de ander vindt het niets. Het meest in het oog springend is de opmerkelijke kleur van de fles. Er zijn zelfs mensen die deze whisky niet kopen vanwege die kleur.
Waar komt dat azuurblauw dan eigenlijk vandaan? Het is geen campagne-stunt maar gewoon een eerbetoon aan de zee. De zee rondom Islay (waar deze whisky vandaan komt) heeft deze azuurblauwe kleur. Ik vond dat zelf een beetje lastig om te geloven, je verwacht die kleur in de Middellandse Zee. Toen we echter op weg naar Skye waren zagen we dat de zee daar ook deze kleur heeft. Islay ligt zuidelijker, maar ook in diezelfde zee.

De distillery

Bruichladdich (Bruukg-LADdie) komt uit de Bruichladdich distillery (duh). Ze maken daar de peatvrije Bruichladdich, de geturfde Port Charlotte en de zeer zwaar geturfde Octomore.
Die distillery staat er al sinds 1881 en is gebouwd in de tijd dat de vraag naar whisky erg groot werd. Niet alleen in Schotland en Engeland, maar ook mainland-Europa en de VS. Die vraag groeide hoofdzakelijk doordat de oogst van de wijngaarden in Frankrijk mislukte door een langdurige uitbraak van de phylloxera luis. Op de plek waar de originele distillery stond, staat nu de Kilchoman distillery.
Het water dat ze gebruiken is afkomstig van het Bruichladdich Reservoir. Bruichladdich heeft zes washbacks, waarvan er slechts vijf continu in gebruik zijn. Het distilleren gebeurt met twee wash stills, elk van iets meer dan 17.000 liter en twee spirit stills met ieder een capaciteit van bijna 13.000 liter, die door middel van stoom worden verhit. Per jaar wordt ongeveer 320.000 liter pure alcohol geproduceerd.
Door de jaren heen is de distillery een paar keer gesloten. In 2000 is die overgenomen door Jim McEwan en vervolgens helemaal ontmanteld en opnieuw opgebouwd. Hierbij zijn zoveel mogelijk originele onderdelen hergebruikt. Opmerkelijk is dat er nog steeds geen computer gebruikt wordt, maar dat er in de ouderwetse stijl gedistilleerd wordt.

Wat zit er in de fles?

Voor deze whisky zijn uitsluitend Schotse gerstsoorten gebruikt en deze lijn heet daarom ook “Scottish Barley”. Ook de geturfde varianten Port Charlotte en Octomore hebben een whisky die in deze lijn te vinden is.
Ze gebruiken een zogenaamde druppeldistillatie, een langzame en eenvoudige techniek die een kenmerkende smaak afgeeft. Bij Bruichladdich hebben ze hoge stills met een smalle nek, zodat er veel kopercontact is. Hierdoor wordt een bloemiger en lichter karakter verkregen.
De rijping vindt plaats in Amerikaans ex-bourbon vaten en Europees ex-wijnvaten. Soms gebruiken ze ook sherrybuts of virgin oak vaten.
Natuurlijk is de whisky un-chill filtered en niet bijgekleurd. Ze hebben gekozen om deze whisky op 50% te bottelen (i.p.v. de meer gebruikte sterkte van 40-46%) omdat de 50% beter bij het karakter van de Schotse gerst past.

De smaaknotities

De kleur is mooi goud.
De geur is heel fris. Citrus, suiker en zeker bloemen zijn de eerste geuren die ik ruik. Maar, na wat meer snufjes komen ook wat geuren die verder naar achter liggen tevoorschijn: zilt en honing worden steeds duidelijker.
De smaak is bij de eerste slok erg intens. Dat is natuurlijk vanwege het hoge alcoholpercentage. Dus, een slokje of twee om de mond te laten wennen en dan pas proeven.
Zilt is erg duidelijk aanwezig, houtsmaken en fruit ook. De smaak van de whisky is schoon en fris. Zoet, mout, honing en vanille komen ook naar voren na wat slokjes.

Ik heb wat water toegevoegd, maar dat heeft niet heel veel effect op de smaak. De whisky wordt wel wat zachter, maar ik proef niet veel andere smaakjes. Toch vind ik het wel een lichte verbetering met water.
De afdronk is een verlengde van de smaak waar de fruitige smaken in de mond blijven hangen, citrus met name.

De conclusie

Ik ben fan!