Een beetje geschiedenis…

Deze Highland distillery is te vinden in Kennethmont, een klein plaatsje nét onder de grens van de Speyside, zo’n 36 km ten oosten van de Glenlivet Distillery. Er wonen nog geen 500 mensen, er is wel een basisschooltje, maar voor zover ik kan overzien geen pub. Dat wil wat zeggen in Schotland!
Het dorpje ligt zo afgelegen dat de zeldzame gouden adelaar regelmatig gezien wordt boven het dorp en de distillery. Deze gouden adelaar is afgebeeld op het etiket en de koker.
De distillery is in 1898 gebouwd en in gebruik genomen door Adam Teacher, de zoon van William Teacher. De reden was dat ze te weinig whisky kregen om hun blend Teacher’s Highland Cream te maken. Tot op de dag van vandaag is Ardmore whisky het hoofdbestanddeel van de bekende blend. De distillery is aan de spoorlijn gebouwd om de grondstoffen makkelijk binnen te krijgen en de geproduceerde whisky weer makkelijk naar de eindbestemming te vervoeren. Die spoorlijn heeft ook een prominente rol op het etiket en de koker.

Veranderingen…

Tot 1955 hadden ze maar twee stills, maar de productie werd in dat jaar verdubbeld. In 1974 verdubbelden ze nogmaals het aantal stills naar acht. Ze maken nu zo’n 5,5 miljoen liter pure alcohol (lpa) per jaar.
Er zijn wel meer zaken veranderd in de loop der jaren. Tot 1980 hadden ze een eigen cooperage. En tot 2001 stookten ze de stills met kolen, dat is nu met stoom.
Van oudsher was Ardmore Traditional cask dé single malt die ze verkochten. Die was mooi op 46% gebotteld en non chill filtered (Barrier filtered). In 2014 is dit vlaggenschip vervangen door Ardmore Legacy. Deze whisky werd gebotteld op 40% en wel koud gefilterd. Dat schoot bij veel mensen in het verkeerde keelgat. Ze kwamen in 2015 terug met Ardmore Tradition, de oude whisky met een ietwat andere naam. Helaas is deze whisky alleen voor travel retail bestemd… hier en daar is die nog wel te vinden. De Ardmore Tradition is weer op 46% gebotteld en ‘ouderwets’ unchill filtered.
In 2015 kwamen ze ook met nieuwe varianten die op 46% gebotteld zijn en dus ook weer ongekoeld gefilterd worden. Dat zijn de Triple wood en deze Portwood finish.

Hoe hebben ze deze whisky gemaakt?

In 2015 verscheen deze variant dus op de markt om hun single malt portfolio een permanente uitbreiding te geven. Ze hebben 100% geturfde gerst gebruikt op een peat-sterkte van 12 ppm. Dat is zeer mild geturfd (het is geen vreugdevuur dat je gaat ruiken).
De eerste rijping heeft plaatsgevonden in wit-eiken ex bourbonbarrels. Daarna is de whisky over gegaan naar portvaten, de speciale half-portpipes. In totaal heeft de whisky 12 jaar in de vaten gezeten. Zoals al gezegd, de alcoholsterkte is 46% en ze hebben deze whisky ongekoeld gefilterd.

De beleving van de whisky.

De kleur is roodbruin, behoorlijk donker.
De geur komt bij het inschenken al meteen naar boven. Een hele frisse en fruitige geur, waar behoorlijk wat in zit. Ik ruik aardbeien en kersen, mout en een lichte zoete geur van honing. Na wat snuffelen komt er ook de geur van sinaasappel en van kruiden bij kijken.
De smaak is een stuk steviger dan de geur doet vermoeden. De mond is meteen gevuld met de whisky, maar wel met een hele prettige smaak. De eerste smaken die ik oppik zijn weer fruit, maar nu meer in de richting van appel en bessen. Na het fruit komt er een turfrook bij, samen met een berg kruiden en er zit een mooie zoete smaak van honing doorheen.
Vanwege de 46% sterkte en dat die ongekoeld gefilterd is, doe ik er een paar drupkes water bij. Niet te veel in het begin, er kan altijd meer water bij. De smaak wordt heel veel zachter, het fruit komt meer naar voren. Maar verder verandert de smaak (en geur) niet echt spectaculair moet ik zeggen.
De afdronk is best lang. De zoete smaken blijven lang plakken in de mond en doven erg langzaam uit in een droge eikensmaak.

Het is een hele mooie, volle en complexe whisky, waarbij de portfinish op de achtergrond heel mooi werk heeft gedaan… top!