De distillery

Deze whisky komt van The Isle of Mull. Dat eiland is het eerste grote eiland dat je tegenkomt als je bij Oban de boot neemt (als je eerst even om het hele kleine eiland Kererra heen vaart).
Op dat eiland staat slechts een distilleerderij, maar er komen toch twee whisky’s vandaan. De distilleerderij heet nu Tobermory, maar origineel was de eerste distilleerderij Ledaig (spreek uit als Led-cheeg). De distilleerderij was in 1798 opgericht door John Sinclair en erg succesvol aan het begin van de 19de eeuw. Vanaf 1837 begon het gekwakkel, de eerste keer sluiten. Vervolgens waren het telkens periodes van overnamen, sluiten, heropenen, weer sluiten…tot in 1979, toen werd het weer geopend onder de naam Tobermory. Die distilleerderij gaat in 1982 nog een keer dicht (er worden vakantiehuisjes neergezet) tot 1993, toen werd de distilleerderij voor £ 800.000,- overgenomen door Burn Steward. Daarna is de distilleerderij niet meer gesloten geweest.
In 2007 werd de huidige Ledaig 10 als geturfde whisky op de markt gebracht, in 2014 kwam de Ledaig 18 uit. Een jaar later kwam de 42-jarige Ledaig Dùsgadh op de markt…
De distilleerderij brengt dus twee whisky’s op de markt, Ledaig (geturfd) en Tobermory (ongeturfd).

Wat zit er in de fles?

De verpakking is al erg stijlvol, een mooie fles in een sobere, zwarte doos met erop een reliëf van glimmend zwart het eiland Mull. Deze whisky is un-chillfiltered (dus kan een beetje ‘cloudy’ worden als de whisky koud wordt), er wordt niet gemeld of de whisky is bijgekleurd met E150a. De whisky heeft voor de volle 10 jaar in eikenhouten vaten van top kwaliteit gerijpt. De vaten liggen in kelders, dus weersinvloeden hebben weinig tot geen effect op de rijping. De whisky wordt op een sterkte van 46,3% in de fles gedaan.

De smaaknotities

De geur van deze whisky is in eerste instantie turf, maar geen jodium-turf zoals de whisky’s van Islay. Het is zoet, bloemen en een beetje een wax geur. Ook ruik ik wat van chocolade.
In de smaak komt als eerste de turf weer kijken, deze is wel wat meer medicinaal. De smaak is ook zoet, met duidelijk aanwezige kruiden, een beetje pittig van peper. Na een tijdje komt er ook wat vanille bij kijken. De smaak blijft zich wat ontwikkelen, bij het zoveelste slokje wordt het een wat zachtere whisky, waarbij die chocolade ook weer komt kijken.
De afdronk is best lang, beetje pittig, warm en kruidig.

Conclusie

Deze whisky verdient een beter podium dan wat die nu heeft, dit is echt een hele mooie whisky uit een gebied wat meer in de spotlight mag komen te staan.