Glenfarclas is een beetje een vreemde whisky. De distilleerderij ligt midden in de Speyside, maar op het etiket staat dat het Highland single malt whisky is.
Ze maken dus ‘Highland’ whisky in de Speyside. Nu is de Speyside een onderdeel van de Highlands en heeft alleen maar een eigen regionaam omdat er zoveel whisky’s gemaakt worden. 65% van de totale Schotse whiskyproductie komt uit de Speyside, 23% uit de rest van de Highlands. Ik weet niet bij welk percentage Glenfarclas is geteld.

Glenfarclas

Glenfarclas is een van de weinige onafhankelijke whisky’s, de eigenaar is al vanaf 1865 de familie Grant. Daarvoor was het ook al in bezit van een familie. De naam Glenfarclas komt uit het Gaelic en betekent “Vallei van het groene gras”.
Het bijzondere is dat ze in het ‘Stillhouse’ zes stills hebben staan, maar vier ervan gebruiken voor de productie, de andere twee staan er als reserve. Bijzonder is ook dat de stills direct met (gas)vuur verhit worden. Normaal gebruiken ze daar stoom voor. Doordat ze direct vuur gebruiken is er kans op aankoeken/aanbranden op de bodem. Omdat te voorkomen gebruiken ze een zogenaamde ‘Rummager’. Dat is een ketting die over de bodem wordt rondgedraaid om die vrij te houden van dat aankoeksel. Ze produceren 3½ miljoen liter whisky per jaar.

Cask Strength

Als whisky wordt gemaakt komt het uit de laatste ‘ketel’ (Still) op een sterkte van 70 tot 90% alcohol. Het absolute maximum is ± 96% maar dat wordt zelden gehaald.
De whisky wordt -voordat die de vaten ingaat- verdund tot 63,5%.
Gedurende de rijping verdampt er ongeveer 2% per jaar uit het vat. Dat heet het ‘Angel’s share’, het deel voor de engeltjes. Door die verdamping gaat het alcoholpercentage langzaam naar beneden.
Als de whisky klaar is met rijpen kan de master distiller kiezen om de whisky nog verder te verdunnen tot een gewenst percentage (minimaal 40%). Hij kan er ook voor kiezen om de whisky meteen in de fles te doen, op de sterkte zoals die uit het vat komt.
Bij deze whisky is dat laatste dus gebeurd. Deze whisky is met een stevige 60% gebotteld.

Moet je dat dan zo sterk drinken?

Wat je zelf wilt is misschien het beste antwoord, maar George S. Grant, de master distiller van Glenfarclas heeft daar iets van gezegd op het rugetiket:
”Assertive, amazingly smooth for the strength, and wonderfully warming. I suggest adding a little water to fully explore the 105’s great depth”.
Nou, wie ben ik om dat tegen te spreken dan? Maar, om het echt te vergelijken, proef ik eerst de whisky ‘neat’:

De smaaknotities

De geur is erg warm, tropisch bijna. Toffee, bessen, sherry, chocolade…pfff, deze whisky zit vol met geurtjes…héérlijk!
De smaak is romig, scherp (niet zo vreemd met 60%), zoet, fruit, chocolade, kaneel…ook weer een smaakbommetje.
De afdronk is vrij pittig, lang, een beetje rokerig.

Dan wat druppels water erbij. Ik doe dat rustig aan, niet teveel ineens…
De geur wordt veel milder, zoeter maar minder van dat warme wat ik eerst wel rook. Er komt nu wat van citrus bij.
De smaak is veel meer geworden, scherper….vluchtiger.
ik doe er nog wat water bij…want dit vind ik niet zo lekker (de dampen gaan de neus in, yuks)
Nu heb ik de juiste hoeveelheid water erbij en wordt de whisky ineens heel zacht en vriendelijk. Hoofdzakelijk chocolade, toffee, sinaasappel, peer…
De afdronk is wat droog, toch nog wat scherp maar heerlijk lang en warm.

Het proeven van deze whisky is zeker een zoektocht, hoe vind jij ‘m het lekkerst?