De distillery

Het is niet geheel duidelijk hoe lang de Ardbeg distillery bestaat, maar zeker vanaf 1794. Toen bestond de illegale distillery al, maar moest de productie staken vanwege een inval van de belastingdienst.
De naam Ardbeg komt van Gealic “An Àird Bheag” wat ‘het kleine voorgebergte’ betekent.
In 1815 begon John McDougall de legale whiskybranderij Ardbeg. Het is een van de drie zuidelijke Islay distilleerderijen, samen met Laphroaig en Lagavulin.
Ze hebben een beetje een saaie geschiedenis, tot 1959 bleef het familiebezit en produceerden ze langzaam maar gestaag hun mooie product. Ardbeg was een bekende en geliefde whisky in Schotland en daarbuiten.
Tegenwoordig is het eigendom van Diageo. Ze halen sinds 1989 hun mout van Port Ellen, omdat de moutvloer toen tijdens een verbouwing weggehaald is. De mout is op een sterkte van 55 ppm geturfd. Het water dat ze gebruiken halen ze uit een meer, Loch Uigeadail.
Ze gebruiken één peervormige washstill van 18.279 liter en één peervormige spiritstill van 16.957 liter en maken daarmee zo’n 950.000 liter whisky per jaar. Ardbeg is op dit moment de populairste en snelst groeiende whisky van Islay.

Wat voor een whisky is deze Ardbeg 10?

Er wordt gezegd dat de vijfjarige Wee Beastie gewoon dezelfde whisky is als deze tienjarige Ardbeg, alleen twee keer zo oud. Maar, dat is toch net niet het geval.
Als vergelijk, de Ardbeg 10 is op 46% alcoholsterkte gebotteld en heeft een 50-55 ppm fenolgehalte. De whisky heeft 10 jaar gerijpt op first fill en second fill bourbon barrels.
De Wee Beastie heeft een alcoholsterkte van 47,4%, heeft ook 50-55 ppm fenol en heeft 5 jaar op bourbon en Oloroso sherryvaten gelegen.
De Ardbeg 10 heeft dus geen zoete invloeden van de sherry, het is meer een ‘whisky of the old trade’. De whisky is (uiteraard) non-chill filtered en natuurlijk gekleurd.

Hoe smaakt dat dan?

De kleur van de whisky is erg licht, strogeel tot licht goud.
De geur is allereerst medicinale turf, heel veel. Als je daar eenmaal doorheen bent, komt er een verrassende frisse geur naar voren. Citrus, menthol, druiven…maar daarna komen de zwaardere geuren om de hoek: as, leer, barbecue, teer, zilt en wat van fruit. Soow, wat een bom!
De smaak van de whisky is (net zoals de geur) een bom. De mond zit meteen vol met stevige turf. “Not for the faint hearted”, maar… wat vind ik dít lekker.
De genoemde geuren gaan gewoon verder in de smaak: eerst die medicinale turfrook, maar ook limoen en citroen, peer, kruiden (peper, kaneel), noten, honing, vanille…het gaat maar door. Ik proef te veel…ik kan het niet allemaal duiden, zoveel proef ik.

Met water wordt de geur een heel stuk zachter. De turf knalt niet meer uit het glas, maar is er nog wel.
De smaak is ook een heel stuk kalmer en zachter. Het is geen bom meer, maar nog wel het smaakpalet dat ik eerder beschreef. Daarmee is het wel een meer toegankelijkere whisky geworden…voor als je de 46% te veel vindt.

Wauwie! My style!