De distillery
Het is niet geheel duidelijk hoe lang de Ardbeg distillery bestaat, maar zeker vanaf 1794. Toen bestond de illegale distillery al, maar moest de productie staken vanwege een inval van de belastingdienst. De naam Ardbeg komt van Gealic “An Àird Bheag” wat ‘het kleine voorgebergte’ betekent.
In 1815 begon John McDougall de legale whiskybranderij Ardbeg. Het is een van de drie zuidelijke Islay distilleerderijen, samen met Laphroaig en Lagavulin.
Ze hebben een beetje een saaie geschiedenis, tot 1959 bleef het familiebezit en produceerden ze langzaam maar gestaag hun mooie product. Ardbeg was een bekende en geliefde whisky in Schotland en daarbuiten.
Tegenwoordig is het eigendom van Diageo. Ze halen sinds 1989 hun mout van Port Ellen, omdat de moutvloer toen tijdens een verbouwing weggehaald is. De mout is op een sterkte van 55 ppm geturfd. Het water dat ze gebruiken halen ze uit een meer, Loch Uigeadail.
Ze gebruiken één peervormige wash still van 18.279 liter en één peervormige spirit still van 16.957 liter en maken daarmee zo’n 950.000 liter whisky per jaar. Ardbeg is op dit moment de populairste en snelst groeiende whisky van Islay.
Wat zit er in de fles?
Er wordt gezegd dat deze vijfjarige variant gewoon dezelfde whisky is als de tienjarige Ardbeg, alleen half zo oud. Maar, dat is toch net niet het geval.
Als vergelijk, de Ardbeg 10 is op 46% alcoholsterkte gebotteld en heeft een 50-55 ppm fenolgehalte. De whisky heeft 10 jaar gerijpt op first fill en second fill bourbon barrels.
De Wee Beastie heeft een alcoholsterkte van 47,4%, heeft ook 50-55 ppm fenol en heeft 5 jaar op bourbon en Oloroso sherryvaten gelegen.
De whisky is non-chill filtered en uiteraard niet bijgekleurd. De naam ‘Wee Beastie’ betekent ‘Klein beestje’, in Schotland zou dat kunnen verwijzen naar de Midgie…de kleine mugjes die de Highlands in de zomer terroriseren. Maar, het is een mix van klein in leeftijd maar een beest in karakter.
“At just 5 years old, the legendary smokiness of Ardbeg is untamed by age, revealing the inner beast of this Islay icon”.
Hoe smaakt die dan?
De kleur is donkergoud, richting koper.
De geur is eerst (natuurlijk) de kenmerkende, medicinale Islay turf. Tegelijk is de geur fris en kruidig. Niets overheersend en mooi in balans. Vanille, peper, anijs en hars. De geur wordt wat zwaarder naar mate je langer ruikt.
De smaak bij de eerste slok is behoorlijk vol en stevig. Het eerste frisse van de geur zit niet in de smaak. Het zijn juist de zwaardere smaken die ik proef, teer, donkere chocolade, karamel. Later komen er ook (tropische) vruchten bij kijken, passievrucht, mango, maar ook peer proef ik. Ergens op de achtergrond proef ik de anijs die ik ook in de geur aantrof.
De afdronk is stevig en lang. Toffee, koffie en die medicinale turf zijn de smaken die blijven hangen.
Helaas heb ik nu geen Ardbeg 10 staan, dus vergelijken gaat niet lukken.
Ik weet niet zeker of ik deze lekkerder vind dan de tienjarige variant. Ze kosten ongeveer hetzelfde, dus het komt op smaak aan. Ik denk dat ik binnenkort weer eens Ardbeg 10 koop en dan vergelijk…ik kom erop terug.
