De distillery
Caol Ila is te vinden op het eiland Islay. De naam is Gaelic voor “Straat van Islay”. Dat is het water tussen Islay en Jura, een waterweg van zo’n 800 meter breed. Caol Ila spreek je uit als Koel IE-lah.
Het dorpje Caol Ila is gebouwd door de eerste eigenaar van de distillery voor de werknemers.
De distillery is gebouwd in 1846 door Hector Henderson. Het liep echter niet zo lekker en al in 1854 werd de distillery overgenomen door Norman Buchanan, eigenaar van de Jura distillery.
Ook dat was niet zo’n succes, in 1863 was er weer een overname, in 1871 een contractwijziging en in 1920 werd de distillery failliet verklaard (vrijwillig).
In 1927 startte The Distillers company Caol Ila weer op en in 1930 werd de distillery weer overgenomen door Scottish Malt Distillers Ltd. Tijdens de tweede wereldoorlog werd de distillery gesloten (van 1942 t/m 1945) omdat de gerst belangrijkere bestemmingen had.
Vanaf 1945 tot en met 1972 is de distillery vol in productie geweest, maar toen werd de installatie zo instabiel dat het hele gebouw platgegooid werd. In 1974 was de opening van een gloednieuwe, grotere distillery. Dat gebouw staat er nog steeds. Vanaf toen is er nog een overname geweest, door Diageo.
Caol Ila staat bekend als een lichte Islay whisky. Zoals alle noordelijke distillery ’s is deze whisky niet zwaar geturfd, daarvoor moet je naar het zuiden van het eiland. De whisky heeft een fenolgehalte van 35 ppm, een mooi gehalte om kennis te maken met turf.
Moch
Moch is ook Gaelic, het betekent “dageraad”. Die naam geeft het frisse karakter van de whisky weer. Het is een NAS whisky (No Age Statement), dus er wordt geen leeftijd genoemd. Het bottelen gebeurt op basis van de smaak en niet op basis van de leeftijd of vatrijping. Het is een distillery-blend (en dus wel een single malt!) van whisky’s van verschillende vaten en van verschillende leeftijden. Meer daarover is niet te vinden, ik ben benieuwd of er iets te proeven valt van welke vaten gebruikt zijn.
De whisky is gebotteld op een sterkte van 43%, heeft een kleurstofje gekregen en is -denk ik- ook gekoeld gefilterd. (Dat doet Diageo namelijk wel vaker met whisky’s van die sterkte of lager).
De smaaknotities
De kleur van de whisky is best licht (voor een bijgekleurde whisky), tussen strogeel en goudgeel in.
De geur is allereerst medicinale turf, maar op een hele vriendelijke, lichte manier. Naast die turf is de geur inderdaad heel fris. Geuren van citroen, lemongras met op de achtergrond nog een appeltje. Ook ruik ik vleugjes vanille en wat krentjes (bourbonvaten??).
De smaak van de whisky is heel vol, maar ook zacht. Het frisse van de geurtjes zit ook in de smaak. Ik proef minder turf, maar wel limoen, appel, mout, zilt en lichte zoetheid. Daar doorheen is wel een zachte turfrook te proeven. Later komen er ook wat tonen van groene kruiden bij kijken.
Op advies van de makers doe ik er een paar druppels water bij.
De geur wordt zachter. Heel vlak en mat zelfs.
De smaak is wel wat frisser, maar ook platter. Ik vind het geen verbetering, helaas. Nog wat meer druppels maakt het niet beter. Dus, ik vind zonder water echt wel beter!
De afdronk is niet zo heel lang. Mout, de kruiden en een houtsmaak doven uit in een droge rooksmaak.
Ik heb het vermoeden dat er bourbonvaten en wijnvaten zijn gebruikt en geen sherry of portvaten. De kleur maar zeker ook de smaak duidt daarop.
Het is een zeer prettige whisky om te drinken, een hele goede prijs-kwaliteit verhouding voor een whisky die de Islay-turf op een hele vriendelijke manier presenteert. Top!
