Het eerste waar ik bij deze whisky van gecharmeerd was, was de eenvoud van het etiket van de Laphroaig 10. Gewoon, zwart wit… alsof het thuis op een printer was gemaakt. Prachtig! Deze Laphroaig 10 was mijn eerste kennismaking met sterk getrurfde whisky’s, zo’n 10-15 jaar geleden.

De distillery

De naam Laphroaig (spreek uit als Láa-froig) komt uit het Gaelic en betekent “Het mooie dal aan de brede rivier”.
De distillery is opgericht door twee broers, Alex en Donald Johnston. Die heetten eigenlijk McDonalds, ze waren vluchtelingen uit de Jacobite-opstand en vluchten vanuit centraal Schotland naar Islay. Dat Islay een afgelegen eiland is, blijkt wel uit de officiële oprichtingsdatum, 1815. Pas in 1823, met de invoering van de Excise Act, werd het stoken van whisky toegankelijk voor de onafhankelijke stokers.
De distillery werd tot 1954 gerund door nakomelingen van de twee broers. De laatste, Ian Hunter, bleef kinderloos en na zijn dood nam een van de managers, Bessie Williamson, het roer over.
Laphroaig is de meest zuidelijke distillery op Islay en ligt in een rijtje van vier als tweede (vanuit het westen geteld) tussen Port Ellen en Lagavulin in. Helemaal in het oosten ligt de vierde distillery, Ardbeg.

Wat zit er in de fles?

Nou, peated whisky. Deze whisky is kenmerkend voor Islay whisky met de medicinale turfgeur en -smaak. “Medicinaal” is wat netter dan jodiumsmaak, maar dat is wel wat je ruikt. Die jodium komt af van de turf die ze gebruiken op Islay. De turf wordt/werd gevormd door de planten die daar groeien en dat is op het eiland voor een groot deel veenmos. In dat veenmos zit een stofje, Cresol. Dat is een fenol die bij verbranding de kenmerkende jodiumgeur afgeeft. Als je dat voor de eerste keer ruikt doet dat aan een ziekenhuis denken.

Deze whisky heeft tien jaar gerijpt in ex-bourbon vaten. Het water dat ze gebruiken komt uit een meer, Kilbride Loch. Het water gaat via een pijleiding uit het meer naar de distillery. De turf komt af van een eigen veld ten noorden van de distillery.
Er wordt een kleurstof toegevoegd (“Farven justeret med karamel”) en de whisky is op 40% gebotteld. De kans is dus heel groot dat deze whisky gekoeld gefilterd is.

De smaaknotities

De kleur van de whisky is goud met een rode tint erin.
De geur is eerst die medicinale turf, maar geen bom. Ik ruik ook vanille, krenten en een lichte zilte achtergrond. Er is dus meer te vinden in de geur.
De smaak is mooi vol en romig. De turf is natuurlijk weer het eerste dat je proeft. Maar ook in de smaak zit veel meer. Zoet, vanille, kruiden, zilt, krenten en later ook leer en een beetje sigaar.
De afdronk is behoorlijk lang en stevig. De turf blijft hangen met een pepertje en eindigt droog met een houtsmaak.

Conclusie

Het etiket zegt “The most richly flavoured of all Scotch whiskies”…Daar kan ik me iets bij voorstellen…héérlijk!