Ik was er al een keer vlak bij, maar toch oh zo ver… Tijdens het lopen van de East Highland way zagen we een bordje “Dalwhinnie”, maar we moesten rechtdoor en niet rechtsaf. Zo dichtbij maar toch zo ver…

Een andere keer waren we op vakantie in Fort William en dat was toch wel de kans om de Dawhinnie distillery te bezoeken. We namen het op in de planning…en zo gebeurde het ook.

Op weg naar de distillery

Het was een geweldig daguitje, de reis alleen al is een genot. Vanuit de echte Highlands rondom Fort William reden we via de route van de East Highland Way richting de Cairngorms, een national park en berggebied aan de oostkant van Schotland. Dalwhinnie ligt precies tussen die twee berggebieden in een dal, maar is toch de hoogst gelegen distillery van Schotland (352m boven zeeniveau).

Bij aankomst in de distillery liepen we met z’n drieën een vrij druk visitors centre binnen. Ik had gehoopt dat we met een kleine groep zouden zijn…het leek er nu even niet op, balen!
Ik meldde me bij de kassa, we moesten namelijk wel betalen voor onze dochter. Mijn vrouw en ik hebben een ‘single malt classics journal’ waarmee je de 14 vermelde distillery’s gratis binnenkomt, Dalwhinnie is er een van. Dus, weer een stempel erbij en een £ 5,- discount bij aankoop van iets uit de winkel.
Bij de kassa vertelden ze dat we de enige waren van de 14:00h groep, de drukte was nog van de vorige tour…en ‘our princess’ mocht ook wel gratis mee, maar ze mocht niet van de whisky proeven 😀

De tour

Dus, we hadden (weer) een privé tour!! Whoohoo! Kevin had al snel in de gaten dat ik al meer dan gemiddeld verstand had van whisky, dat maakte het ook voor hem een stuk leuker. Hij sloeg meteen de standaard verhaaltjes over en ging vrij direct naar de meer technische details. Had ik dat geweten dan had ik een voice recorder meegenomen…het was teveel informatie om allemaal op te slaan, maar het draagt wel weer bij aan mijn algemene verhaal en kennis.
Bijvoorbeeld, Kevin was de eerste die tijdens een tour vertelde dat de mash in drie keer ondergedompeld wordt in telkens warmer water. Op die manier zorgen ze voor een zo optimaal mogelijke productie van enzymen. Hij was ook de enige tot nu toe die niet vertelde dat de overgebleven grist (die nu draff heet) verkocht wordt als veevoer (maar dat doen ze wel). Dit kun je natuurlijk allemaal lezen op mijn pagina over whisky maken.
De tour ging wel volgens de vaste route, via de mashtun naar de washbacks. Dan naar de twee prachtige stills met de geweldige afsluitdeksels. Vervolgens gingen we naar buiten, kijken naar de wormtubs. Dalwhinnie koelt de condensors buiten in twee houten tonnen die gevuld zijn met water uit de rivier. Daarin zitten de condensors, het eindstuk van de Lyne arm. In de winter bevriest het water in de wormtubs, dan maken ze Dalwhinnie Winters Gold.

Proeven en meer…

Helaas gingen we vervolgens alleen maar langs de warehouses en niet naar binnen. We konden wel een paar foto’s maken maar we liepen snel weer richting het visitors centre. We liepen natuurlijk wel door naar de tasting bar. Daar konden we kiezen, Dalwhinnie 15, Winters gold of de Game of Thrones variant…natuurlijk kozen we voor de eerste twee. Ons prinsesje kreeg aanleng in een tasting glass.
Waar Dalwhinnie bekend om staat (en terecht) zijn de chocolade bonbons die je bij de tasting krijgt, héérlijk! Je krijgt ook de eigen gebruikte proefglaasjes mee in het doosje…heel royaal allemaal.

Toen ik Kevin vroeg of hij misschien demonstratiemateriaal had voor mijn tastings, kreeg ik een van de duigen die achter hem lagen mee…free of charge! Wauw..ik gebruik die duig nog iedere proeverij om de invloed van het toasten en charren te laten zien.

Ik was een zeer tevreden man, wat een mooie tour! Ik kan die zeker aanraden en mijn gevoel zei ook dat ik zeker wel een goede fles whisky mee zou nemen uit de winkel (met de discount-bon natuurlijk).

Lizzie’s dram

Ik zag een fles staan die ik niet eerder had gezien, “Lizzie’s dram” en ik vroeg aan Kevin of het wat was. Hij vertelde me dat dit de beste Dalwhinnie is die in een fles zit, maar hij had nóg wat beters voor me.
Hij nam me de fles uit mijn handen, liep weg en twee minuten later kwam hij terug…met dezelfde fles? Nee, nu met een gesigneerde fles, door Lizzie (Elizabeth Steward) zelf. Lizzie was een van de eerste vrouwelijke operators in een distillery en heeft 30 jaar bij Dalwhinnie gewerkt. Deze whisky is uit eerbetoon aan haar gemaakt…en ik heb een gesigneerde fles!

Wauw! Mijn dag kon niet…wacht, mijn vakantie kon niet meer kapot! Geweldig!

Op de terugweg hebben we nog tea and scones genoten in een ontzettend leuk en traditioneel theehuisje die we naast de weg zagen. Dat maakte de dagtrip helemaal compleet!!