Laphroaig (spreek uit als Láa-froig) is een distilleerderij van Islay. Ik zie deze altijd als ‘een van de dikke turf whisky’s’.
Het eerste waar ik bij deze whisky van gecharmeerd was, was de eenvoud van het etiket van de Laphroaig 10. Gewoon, zwart wit..alsof het thuis op een printer was gemaakt. Prachtig!

De distillery

De naam Laphroaig komt uit het Gaelic en betekent “Het mooie dal aan de brede rivier”.

De distillery is opgericht door twee broers, Alex en Donald Johnston. Die heetten dan weer eigenlijk McDonalds, maar ze waren vluchtelingen uit de Jacobite-opstand en vluchten vanuit centraal Schotland naar Islay.
Dat Islay een afgelegen eiland is, blijkt wel uit de officiële oprichtingsdatum, 1815. Pas in 1823, met de invoering van de Excise Act, werd het stoken van whisky toegankelijk voor de onafhankelijke stokers.
Tot 1954 werd de distillery gerund door nakomelingen van de twee broers. De laatste, Ian Hunter, bleef kinderloos en na zijn dood nam een van de managers, Bessie Williamson, het roer over.

Wat zit er in de fles?

Laphroaig Select is een NAS whisky, een No Age statement. Ze hebben whisky gebruikt uit een brede selectie vaten. Oloroso Sherry-vaten, wit Amerikaans eiken, door Pedro Ximenez gekruide hogsheads en natuurlijk Quartercasks. De ‘blend’ van al deze vaten wordt uiteindelijk nog gerijpt in first-fill bourbonvaten. De whisky is natuurlijk gekleurd en is gebotteld op 40%. Dat betekent hoogstwaarschijnlijk dat die wel gekoeld gefilterd is, jammer!
Toen deze whisky op de markt kwam, sprak men er schande van…Laphraoaig zou zich aan de commercie hebben overgegeven. Na blinde tastings bleek het allemaal niet zo erg te zijn. Select is een instapmodel, milder en lichter dan de 10 jarige, maar wel een karakteristieke Laphroaig.

De smaaknotities

De kleur is mooi licht goud.
De geur is allereerst medicinale turf. Maar, niet zo dik als die van de quarter cask…fris en zoet zit er duidelijk ook bij. Citrus maar ook zoet van aardbeien…
De smaak is opmerkelijk licht. Allereerst natuurlijk de medicinale turf weer, daar kun je niet omheen, maar met mate, niet te prominent. De smaak is verder zoet en vol, vanille, fruit en kruidig. Later proef ik ook iets van gember en mout.
De afdronk is best lang, de turf blijft lang aanwezig, samen met eikenhout en kruiden.

Het is inderdaad een typerende Laphroaig, maar zachter en milder…héérlijk!