De Bowmore distillery
De distillery is de oudste van Islay, opgericht in 1779 (ver voordat whisky maken legaal werd in Schotland) en ligt een beetje halverwege de noord-zuid lijn. Het geldt wel als een noordelijke distilleerderij, dus valt die onder de zachtere, lichtere Islay whisky’s.
De Bowmore distillery (uitspraak: Bo’moor) is door een lokale handelaar opgericht, John P. Simpson. Niet lang daarna ging de sleutel van de distillery over naar een familie van Duitse komaf, de Mutter familie. De Mutters hebben de distillery erg gemoderniseerd. Ze hadden een klein stoomschip om de gerst en kolen naar Islay te brengen en de whisky weer naar het vasteland.
De distillery is gesloten geweest tussen 1915 en 1925, in die tijd is het eigendom overgegaan naar J.B. Sheriff and Co. Tijdens de tweede wereldoorlog is de distillery gesloten geweest. Althans, er was geen productie, maar ze ondersteunden de RAF en andere diensten van het Engelse leger.
Na de oorlog zijn er nog wat meer overnames geweest. Uiteindelijk is de eigenaar Morrison Bowmore Distillers Ltd., die weer bestuurd wordt door Suntory, een Japanse distillery.
De whisky
Bowmore is een exclusieve whisky, er zijn hele dure varianten van. De bekendste dure Bowmore is wel de White Bowmore. Die heb ik in Edinburgh op de royal mile gezien voor £ 120,- …. per glas! De duurste Bowmore is echter die van 1954. Deze 54-jarige whisky is de oudste whisky die van Islay komt en de 12 flessen kostten in 2012 £ 150.000, – per stuk.
Dat heb ik toch echt niet betaald voor deze signatuur whisky. De 12-jarige heeft op het eiland, net buiten de plaats Bowmore in de beroemde warehouses gerijpt. Het oudste warehouse is zelfs omgebouwd tot publiek zwembad, het water wordt verwarmd met de restwarmte van het stookproces van de distilleerderij.
Wat zit er in de fles?
De Bowmore 12 staat erg hoog aangeschreven, veel mensen zijn er erg lovend over. Toch is die chill-filtered en bijgekleurd met E150a. Dat betekent dat het niet helemaal puur natuur is wat je ziet (en proeft). Chill-filtration wordt gedaan om te voorkomen dat de whisky troebel wordt als die kouder wordt. Ze koelen de whisky en filteren dan, maar daarmee gaan er ook smaakmakers verloren. Het is een cosmetische reden die -net als bijkleuren- vaker toegepast wordt door de grote whiskyhuizen.
De smaaknotities
De geur is heel zacht en zoet. Er zit duidelijk peat in de geur, maar heel vriendelijk op de achtergrond. Rozijnen is het eerste wat ik eruit haal. Ook een maritieme, zilte geur is duidelijk aanwezig. Na een tijdje komt er ook wat honing tevoorschijn…
De smaak is erg fris maar ook rokerige turf. Sinaasappel, citrus en vanille zijn duidelijk aanwezig. Na een tijdje komt er ook honing en karamel bij kijken. De textuur is wat dikkig, olieachtig… Toch smaakt die niet stevig genoeg om er water bij te doen. De whisky heeft een alcoholpercentage van 40%, dus ik ga dat nu niet proberen. Wat betreft de turf, dit is misschien wel de vriendelijkst geturfde whisky die ik heb geproefd, een mooie kennismaker in de wereld van peat-whisky.
De afdronk is half lang, beetje pittig maar erg vriendelijk.
