Glenfiddich
Wie kent ‘m niet, Glenfiddich is jarenlang de best verkochte single malt van de wereld geweest. Dat hebben ze grotendeels te danken aan de drooglegging. Er werd in die tijd (1920 tot 1933) geen whisky verkocht (althans, niet legaal), maar Grant Gordon (de master distiller die toen aan de knoppen mocht draaien) voorzag dat het maar een beperkte periode zou duren en bleef gewoon door produceren. In 1933 werd de drooglegging afgeschaft en Glenfiddich kon -samen met 5 andere distillery’s- de wereld bevoorraden. Hierdoor stonden ze meteen sterk in een explosief groeiende markt.
Sinds 1961 wordt die gebotteld in de kenmerkende driekante fles. Die drie kanten staan voor de drie kenmerkende ingrediënten van whisky: water, zuurstof en gemoute gerst. Er wordt ook beweerd dat het deze vorm heeft zodat die niet per ongeluk onder het bed uit kan rollen.
Een tweede reden waarom Glenfiddich zo bekend is, is omdat ze vanaf 1963 buiten Schotland gingen adverteren. Single malt werd hoofdzakelijk alleen binnen Schotland gedronken, de rest van de wereld dronk met name blended whisky’s. Ze zijn begonnen op Shannon Airport in Ierland, een 5 jarige variant. Het was een groot succes en al snel was Glenfiddich de best verkopende single malt van de wereld. Die status hebben ze nog steeds.
Glenfiddich presenteert op dit moment zo’n 35 varianten op hun site, een erg indrukwekkend portfolio. Om al deze whisky-varianten te maken hebben ze 30 stills staan, 10 wash stills van elk 9000 liter en 20 spirit stills van elk 4.500 liter. Die staan allemaal in een distilleerderij in Dufftown in de Speyside.
Wat zit er in de fles?
Fire and cane…vuur en (suiker)riet…heet en zoet. Door geturfde whisky te laten rijpen in rumvaten krijg je deze ongebruikelijke combinatie van rook en zoetheid. Deze whisky is vanaf medio 2018 op de markt en de recensies zijn wisselend. Het was malt master Brian Kinsman die voorstelde om de geturfde whisky toe te voegen aan whisky die in ex-bourbon vaten heeft gerijpt en vervolgens een extra rijping te geven. Deze extra rijping duurde tot zes maanden, de vaten heeft Brian zelf uitgekozen in Zuid-Amerika bij verschillende rum stokerijen.
Het bijzondere aan déze driekante fles is dat de kleur van het glas onderaan erg donker begint en naar boven gaand steeds lichter wordt, een erg mooi effect.
Het boekje dat aan de hals hangt beschrijft dat er twee groepen mensen zijn, de ene groep proeft meer de rokerige ‘Fire’ kant en de andere groep proeft meer de zoete ‘Cane’ kant van deze whisky. De middelste twee bladzijden stellen je de vraag “Is this whisky smokey?” en “Is this whisky sweet?”…
De smaaknotities
Wat betreft geur ruik ik hoofdzakelijk zoetheid, toffee, fruit (tropisch fruit). Ik ruik een hele lichte hint van turf (meer aarde), maar zeker niet erg prominent. Ik ben langer dan normaal aan het ruiken, misschien dat er langzaam meer rook of turf naar voren komt, maar helaas…
De smaak is in het begin nogal ‘confronterend’. De geur is best zacht en aardig…de smaak daarentegen is in het begin behoorlijk pittig. Ik proef nu meer turf en rook dan dat ik kon ruiken.
De tweede slok is al veel minder scherp en pittig, de derde slok zelfs nog zachter dan de tweede en geen rook en turf meer.
Wat proef ik dan wel? Eikenhout, fruit, toffee, besjes en toch wel een scherpe ondertoon die steeds nadrukkelijker wordt als de whisky langer in de mond walst.
De afdronk is ook wel scherp, lichte rook en nog steeds die toffee…bij het uitademen door de neus is er ook wat rook merkbaar, wel grappig.
Ik denk dat ik de rokerige kant minder proef omdat ik al graag geturfde whisky’s drink, tot de stevige peat-monsters toe. De lichte, subtiele rooktonen gaan dus grotendeels aan mij voorbij denk ik.
Ik ben niet negatief over deze whisky, maar ook niet lyrisch enthousiast.
