De distillery
The GlenAllachie (Glen–Alla–Key) is een hele jonge distilleerderij uit Aberlour, Speyside. Ze is pas in 1968 gebouwd en is toch in die korte tijd een aantal keer van eigenaar gewisseld. De deuren zijn zelfs van 1985 t/m 1989 gesloten geweest. In 2017 hebben Billy Walker, Trisha Savage and Graham Stevenson de distillery overgenomen en daarmee de onafhankelijke “The GlenAllachie Distillers Company Limited” opgericht. Deze drie mensen hebben samen meer dan 100 jaar ervaring in de whisky industrie.
Toch is dat wel opmerkelijk, er zijn zoveel Speyside distillery’s die al honderden jaren bestaan. Dat er slechts een dikke 50 jaar geleden een nieuwe is gebouwd en die toch voet aan de grond krijgt, dat is wel knap.
In twee jaar tijd hebben ze een visitors centre geopend, twee warehouses bijgebouwd, van 7 naar 21 werknemers gegroeid en een mooie lijn single malts (The GlenAllachie) en blends (McNair’s) opgezet. Ook hebben ze in die tijd verschillende gerenommeerde prijzen in de wacht gesleept, GlenAllachie stond op de kaart als een kwaliteitsproduct.
Wat zit er in de fles?
De Master distiller Billy Walker vond het tijd om het kroonproduct op de markt te brengen. Hij was er al vanaf dag één mee bezig, de juiste vaten vinden, een mooie combinatie van speciale finish en rijpingstijd. In augustus 2019 kwam die dan op de markt, The GlenAllachie 15, hun pronkstuk.
Deze whisky heeft 15 jaar gerijpt op Pedro Ximinez en Oloroso hogsheads, vandaar die donkere kleur. Op de doos staat beschreven dat je ‘m drinkt zoals je zelf wilt, neat, met water, on the rocks, het blijft GlenAllachie. Ze hebben deze whisky gebotteld op 46% sterkte, natural colour en non chill filtered…dat klinkt al goed dus!
De smaaknotities
De kleur is -wel te verwachten- erg donker, brons.
De geur is een beetje onverwacht, voor een sherryfinish is het niet een super zoete sherry geur. De geur is wel zoet, krentjes, zachte kruiden…beetje boter-ig, heel vriendelijk.
De smaak is wel erg zoet, maar meteen ook best pittig. De eerste slok is behoorlijk ‘overwhelming’, maar dat neemt (vanzelfsprekend) af na een paar slokken. De zoete tonen van krenten zit erin, maar ook veel fruit…een bepaalde wrange smaak, sinaasappelschil. Ik vind er ook wel banaan in terug…en tropische vruchten. Wauw, een hele mooie, volle smaak die zich blijft ontwikkelen. Na een paar slokken vind ik er ook noten in en iets van gember.
De afdronk is mooi warm, koffie, chocolade en een droog einde.
Vanwege deze smaakexplosie en het alcoholpercentage doe ik er een paar druppels water bij (van kamertemperatuur). Om echt opnieuw te proeven, spoel ik mijn mond ook met water, zodat alles opnieuw binnenkomt.
De geur is wat vlakker, je denkt het water te ruiken. De smaak daarentegen is nóg zoeter, voller, maar ook wranger. Het water opent de whisky echt, het wordt vriendelijker en zachter.
Het is echt een hele mooie whisky…terecht een pronkstuk. Een beetje jammer is dat ik nu met deze finish ben begonnen…het kan dus alleen maar minder worden. Toch ga ik dat uitzoeken, want dit belooft wel wat.
