Een persoonlijk intro van een-van-mijn-absolute-favo-whisky’s
Toen ik –zo in de buurt van 2005, 2006- begon met mijn speurtocht in whiskyland kreeg ik te horen dat Ardbeg supersterk geturfd was, “not for the faint-hearted”. Die opmerking, samen met het viking-like etiket maakte dat ik –op z’n zachtst gezegd- terughoudend was naar deze bruut.
Tijdens een whiskyproeverij (waar je langs de tafels kon gaan om een whisky te proberen, 3 uur lang, ongelimiteerd) proefde ik voor het eerst een stevig geturfde whisky, Laphroaig (10)…wauw!! Dat vond ik wel erg lekker. Ik had voor mezelf een nieuw gebied gevonden, west Schotland, geturfde whisky!
Na verloop van tijd waagde ik me ook maar eens aan de Ardbeg, hij begon toch wel te lokken. Bij mijn favoriete slijterij raadde ze me Ardbeg 10 aan, maar dan met een klein proefflesje Uigeadail (Oog-a-dal) erbij, een blister verpakking, “free to try”.
Een smaaknotitie
Nu kun je een whisky beschrijven in geur, smaak en afdronk op de manier zoals ik dat altijd doe, maar je kunt het ook op de Ardbeg manier beschrijven:
Rich and weighty with heady and smoky aromatics. At full strength, the initial aroma is a beguiling mix of warm Christmas cake, walnut oil and parma violets fused with fresh ocean spice, cedar and pine needles falling from the Christmas tree. A smouldering coal fire and the scent of well-oiled leather brings warmth. The sweetness of treacle toffees and chocolate-coated raisins emerge through the smoke. With water, the deep smokiness increases in intensity, reminiscent of a fired Christmas pudding. Rich flowering currants and warm baked banana and walnut bread are served with simmering mocha espresso.
Full flavoured and rich with a deep mouth-coating texture, the taste is an intriguing balance between sweet, spicy and deep smoky flavours. The flavour is initially sweet. A burst of winter spices sets off a smoky-spicy explosion countered by a sumptuous mid-palate of honey glazed smoked food and chewy treacle. Waves of deep smoky tones and rich aromas build up on the palate like a fine Montecristo cigar.
Amazingly long and chewy with lingering raisiny, deep mocha tones and rich aromatic smoke into the perfectly integrated finish.
Mooi hè, het is niet voor niets “The Ultimate”
Ik ga het nu toch ook maar gewoon op mijn manier reviewen:
De whisky is natural coloured, non chill filtered en gebotteld op een stevige 54,2% alcohol.
Mijn smaaknotities
De kleur is diep goud.
De geur is vol, medicinaal, krachtig, zoet (rijp fruit), sherry. Nadat de sterke geur wat went komt er ook karamel, toffee, (aardse) turf, mout en vanille bij kijken. Na verloop van tijd komt er ook nog een laagje teer bij kijken, heel mooi subtiel op de achtergrond.
(Ter info, het eerste slokje klots ik redelijk oneerbiedig naar binnen en laat die ook flink door de mond heen gaan…deze slok beschrijft geen smaak maar brengt mijn mond op smaak, klaar om de whisky te gaan proeven).
De smaak is ook vol, krachtig met rook. Fruit, zoet van honing, leer met zoete tonen van sherry, chocolade, hout. Voor een whisky van deze sterkte is die opmerkelijk zacht, er komt alleen maar wat pittige prikkel op de tong als je de whisky langer in de mond houdt.
De afdronk is erg lang, veel (medicinale) turf, teer, vol…héérlijk!!
Water
Vanwege de enorme gelaagdheid, het alcoholpercentage en de olie in de whisky lijkt het me wel een goed idee om er een druppeltje water bij te doen.
De geur is meteen zachter, zoeter, minder turf…het rijpe fruit is nu echt wel duidelijker aanwezig.
De smaak is vergelijkbaar met de smaak zonder water, alleen is die ook zachter, getemd, zoeter en fruitiger (helaas, ik ben geen Schots die het zo poëtisch kan beschrijven).
De afdronk blijft wel hetzelfde als voorheen, stevig, lang met rook, teer en wat peper.
De conclusie
Ik vind ‘m ook nog steeds Ultiem!!
