Jutters van Terschelling
Het verhaal van De Verloren Whisky gaat over de jutters van Terschelling, in 1969 zouden er tientallen vaten met whisky aangespoeld zijn op de kust van Terschelling. Nu is de regel eigenlijk dat de vaten naar de strandvonder (=gemeente) moeten gaan, maar veel van de vaten belandden in de kelders van de bevolking.
Deze whisky is een ode aan die tijden, het schijnt dat er tegenwoordig niet meer zoveel whisky aanspoelt.
Wat is het voor een whisky?
Destijds waren het bourbon vaten van de Stitzel Weller Distillery. Maar nu hebben ze voor een een Speyside blend gekozen en inmiddels is dit alweer de 2e batch. De whisky is op een mooie 43% gebotteld.
Dit is wat de bottelaar er zelf van zegt: “We wilden dat het een whisky zou worden die voor iedereen toegankelijk is: wanneer je kennismaakt met de wereld van whisky is dit een zeer goede instap. En voor de gevorderde whiskydrinkers is het een leuke whisky om de avond mee te beginnen.”
Nou, een Speyside blend, gekocht op ons eigen Terschelling. Open met die fles!
De kleur is mooi donker koper. Ik kan niets vinden over bijkleuring of filtration.
De smaaknotities
De geur is een hele mooie zachte zoetheid, zoet fruit, vanille, krenten. Ik ruik ook iets van zoete banaan en mout.
De smaak is een verlengde van de geur. Zoet, vriendelijk maar ook met een mooie stevige ‘bite’. Als de whisky even in de mond walst, komt er zelfs een pepertje bij kijken. De geur is uitbundiger dan de smaak, maar de smaak heeft meer lef dan de geur. Er zit iets van leer en hout op de achtergrond.
De afdronk is vrij kort, beetje pittig en de zoetigheid blijft mooi hangen.
Conclusie
Als met al is het een prima whisky. Het is een blend uit de Speyside, dus verwacht geen diepgang van een 21-jarige single malt. Het is een mooie whisky met een leuk verhaal, van beide ga ik nog wel genieten als ik een dram aan mijn vrienden schenk.
